Ruta 3
Floot de wind op de Ruta 40, als ik de Ruta 3 rijd staat er een loeiende bulderende wind. De wind komt van opzij en het is een gevecht om de motor op de weg en mezelf op de motor te houden. Ik moet de motor zeker twintig graden uit het lood laten leunen, zwaar tegensturen en zelf hang ik aan een zijde van de motor om er niet vanaf geblazen te worden. Mijn rechteroor doet pijn omdat de wind de helm er met kracht tegenaan drukt. Het snot waait uit mijn neus. Als ik afstap om te piesen moet ik tegen de motor leunen om te voorkomen dat hij omgeblazen wordt. De wervelingen rond de motor slaan de pies in mijn gezicht. Zó hard waait het. Voorbij Rio Gallegos moet ik een lange lage brug over. Ik wacht bij de oprit want het gaat even niet meer. Achter me stopt een grote truck. In mijn spiegeltje zie ik de chauffeur gebaren – hij wijst naar beneden, naast de truck – 'kom hier rijden.' Ik steek mijn duim op. Langzaam rijdt de truck voorbij en ik kruip vlug in de luwte van de grote wielen vlak achter de cabine en zo doen we samen de rit over de brug. Bij de Argentijns-Chileense grens ontmoet ik de chauffeur en bedank voor zijn hulp. Hij: 'Ik begreep waarom je daar stond.' Vrachtwagenchauffeurs. De Ruta 3 is grotendeels geasfalteerd maar ongeveer tweehonderd kilometer in Chili is piste. Piste rijden bij die wind, de motor in het spoor houden: het zijn de allerzwaarste kilometers van mijn leven. De allerzwaarste kilometers maar de beloning is groot. Wat is Vuurland mooi! Een bleekblauwe lucht boven een bleekgele vlakte. Geen krachteloos pastel maar intens licht! De wind buigt het gele gras en al die halmen weerkaatsen het licht van de zon. De blikkerende installaties van de oliewinning horen er gewoon bij. Ik rijd langs de diepdonkerblauwe Atlantische Oceaan met witte schuimkoppen en grote witzwarte meeuwen hangen hoog in de lucht. Veel guanaco's, struisvogels, roofvogels en ook een paar vossen. Het noorden van Vuurland is de voortzetting van de Patagonische pampa, de zuidelijke rand de voortzetting van de Andes. Daar begint het bos en is het leed geleden.
De Ruta 3 loopt voorbij Ushuaia nog ongeveer twintig kilometer door tot Bahia Lapatia en daar dood in meertjes en moerassen. Een mooier einde kan een weg zich niet wensen. Ushuaia: beschut, geschurkt tegen de bergen in bossen van Nothofagus, aan het Beagle Kanaal en aan het einde van de bewoonde wereld; dat is geluk hebben. De toeristen komen over de weg, met de cruiseboot als tussenstop naar Antarctica en vooral met het vliegtuig want de meesten willen er niet komen maar alleen zijn. Het gaat goed met Ushuaia. De Avenida San Martin is een aaneenschakeling van outdoor- en souvenirwinkels en restaurants. De toerbussen rijden af en aan naar het einde van de Ruta 3 hoewel daar niets bijzonders is te zien. Ik was er ook. In Ushuaia, aan het Beagle Kanaal en aan het einde van de Ruta. Ik heb mijn hand in het water kunnen steken waar ooit de Beagle voer, heb mezelf gefotografeerd bij het gemeentebord en een stempel in mijn paspoort laten zetten dat bewijst dat ik echt aan het einde van de bewoonde wereld was. En dan weer terug naar Rio Grande, de Andes over en de steppe op.
Floot de wind op de Ruta 40, als ik de Ruta 3 rijd staat er een loeiende bulderende wind. De wind komt van opzij en het is een gevecht om de motor op de weg en mezelf op de motor te houden. Ik moet de motor zeker twintig graden uit het lood laten leunen, zwaar tegensturen en zelf hang ik aan een zijde van de motor om er niet vanaf geblazen te worden. Mijn rechteroor doet pijn omdat de wind de helm er met kracht tegenaan drukt. Het snot waait uit mijn neus. Als ik afstap om te piesen moet ik tegen de motor leunen om te voorkomen dat hij omgeblazen wordt. De wervelingen rond de motor slaan de pies in mijn gezicht. Zó hard waait het. Voorbij Rio Gallegos moet ik een lange lage brug over. Ik wacht bij de oprit want het gaat even niet meer. Achter me stopt een grote truck. In mijn spiegeltje zie ik de chauffeur gebaren – hij wijst naar beneden, naast de truck – 'kom hier rijden.' Ik steek mijn duim op. Langzaam rijdt de truck voorbij en ik kruip vlug in de luwte van de grote wielen vlak achter de cabine en zo doen we samen de rit over de brug. Bij de Argentijns-Chileense grens ontmoet ik de chauffeur en bedank voor zijn hulp. Hij: 'Ik begreep waarom je daar stond.' Vrachtwagenchauffeurs. De Ruta 3 is grotendeels geasfalteerd maar ongeveer tweehonderd kilometer in Chili is piste. Piste rijden bij die wind, de motor in het spoor houden: het zijn de allerzwaarste kilometers van mijn leven. De allerzwaarste kilometers maar de beloning is groot. Wat is Vuurland mooi! Een bleekblauwe lucht boven een bleekgele vlakte. Geen krachteloos pastel maar intens licht! De wind buigt het gele gras en al die halmen weerkaatsen het licht van de zon. De blikkerende installaties van de oliewinning horen er gewoon bij. Ik rijd langs de diepdonkerblauwe Atlantische Oceaan met witte schuimkoppen en grote witzwarte meeuwen hangen hoog in de lucht. Veel guanaco's, struisvogels, roofvogels en ook een paar vossen. Het noorden van Vuurland is de voortzetting van de Patagonische pampa, de zuidelijke rand de voortzetting van de Andes. Daar begint het bos en is het leed geleden.
De Ruta 3 loopt voorbij Ushuaia nog ongeveer twintig kilometer door tot Bahia Lapatia en daar dood in meertjes en moerassen. Een mooier einde kan een weg zich niet wensen. Ushuaia: beschut, geschurkt tegen de bergen in bossen van Nothofagus, aan het Beagle Kanaal en aan het einde van de bewoonde wereld; dat is geluk hebben. De toeristen komen over de weg, met de cruiseboot als tussenstop naar Antarctica en vooral met het vliegtuig want de meesten willen er niet komen maar alleen zijn. Het gaat goed met Ushuaia. De Avenida San Martin is een aaneenschakeling van outdoor- en souvenirwinkels en restaurants. De toerbussen rijden af en aan naar het einde van de Ruta 3 hoewel daar niets bijzonders is te zien. Ik was er ook. In Ushuaia, aan het Beagle Kanaal en aan het einde van de Ruta. Ik heb mijn hand in het water kunnen steken waar ooit de Beagle voer, heb mezelf gefotografeerd bij het gemeentebord en een stempel in mijn paspoort laten zetten dat bewijst dat ik echt aan het einde van de bewoonde wereld was. En dan weer terug naar Rio Grande, de Andes over en de steppe op.