Patagonië langs de Ruta 40.
Dagboek
Ruta 40

Bij Perito Moreno nam ik de Ruta 40 naar het zuiden over de pampa van Patagonië. Een bruingele vlakte en daarboven een grijze lucht met donkergrijze wolken die voortjagen naar de oostelijke horizon en hun regenbaarden slepen over de aarde. Who is afraid for yellow, brown and gray? De Lonely Planet schrijft over de pampa: 'a bleak expansive terrain of flat isolation occasionally dotted with quirky towns.' Op de zeshonderd kilometer van Perito Moreno naar El Calafate kom ik niet meer dan tien auto's tegen. Op de vierhonderd kilometer van El Calafate naar Rio Gallegos, waar de Ruta 40 uitkomt op de Ruta 3, nog minder. Tussen Perito Moreno en El Calafate ligt het gehucht Bajo Caracoles met een hotel en het dorp Tres Lagos waar het benzinestation overnachtingsgelegenheid heeft. Verder is er niets, helemaal niets. Ik word er niet door afgeschrikt, ik word aangetrokken door het Niets, toe gezogen naar de horizon, die een spleet is tussen hemel en aarde, als een verslaafde naar heroïne. Het is het verlangen te verdwijnen in die spleet, op te lossen in het Niets, als de verlokking van de woestijn op te lossen in het licht. Deze ruimte is voor mij, voor mij alleen; tussen mij en het Niets is niets. Ik ben niet alleen. Roofvogels speuren de Ruta af naar dode dieren. Kleine kudden schapen, paarden en guanaco's, die lijken op een kruising tussen een ree en een kameel, begrazen de pampa. En rhea's, het kleine nichtje van de struisvogel. De guanaco's en de rhea's vluchten weg, lang voordat ik in de buurt ben en mijn vingers zijn ook te verstijfd om de fotocamera vast te houden. Het is verschrikkelijk koud, er staat een fluitende wind over de boomloze vlakte en alle wolken slepen hun regenbaarden over de Ruta precies waar ik rijd.