Vissersleven
Nouakchott is volstrekt pretentieloos en heeft, bij mijn weten, geen bezienswaardigheden waarvoor je je moet uitsloven. Op de vissershaven na, vijf kilometer van het centrum. Dat is een bezienswaardigheid, mits je bestand bent tegen de geur van heel veel mensen en van rottende vis. De haven is geen haven; er liggen daar honderden scheepjes op het strand. Smalle houten scheepjes, er is er geen langer dan tien meter, met kleurig beschilderde boegen en in verschillende staat van verkommering. Zelfs een leek kan zien dat die scheepjes geen van alle zeewaardig zijn. Dat hoeft ook niet want verder dan een paar honderd meter uit de kust wordt niet gevist. Voorbij de horizon vissen de grote trawlers van de Europeanen, de Japanners, de Chinezen. Die gaan er met de grootste buit vandoor maar wat overblijft voor de lokale vissers is toch heel aardig. De terugkerende scheepjes zitten vol en de vangst is te zien op de tafels in de markthal. Kleurige vissen, rood en geel, dorades, haaien, vissen van meer dan een meter. Weinig sardines en octopus, geen schelpdieren die ik juist veel zag op de markt in Nouadhibou: zeeslakken zo groot als een voetbal.
De vis wordt duur betaald. Een uitgaand scheepje moet door de branding zien te komen. Daar gaat er een. De eerste golf neemt hij op de kop maar dan maakt de stuurman een manoeuvreerfout en komt het scheepje dwars op de golven. De mensen op het strand zwaaien en schreeuwen, want de beste stuurlui staan aan wal, maar het ongeluk is onafwendbaar. De volgende golf slaat het scheepje om en daar gaan mensen, netten, drijfboeien en de buitenboordmotor het water in. Dat ongelukkige zaakje drijft op de stroom langs de kust. De mensen op het strand proberen te redden: de buitenboordmotor waarvan het verspelen een drama is, het vistuig en ook de drenkelingen. Het loopt goed af. Ook het terugkeren is een waagstuk. Het scheepje moet worden gedraaid, met de boeg naar de zee, en de motor opgehaald. Dan is zo'n scheepje even stuurloos. Als het mis gaat is ook de vangst verloren. Ik heb het niet mis zien gaan.
Nouakchott is volstrekt pretentieloos en heeft, bij mijn weten, geen bezienswaardigheden waarvoor je je moet uitsloven. Op de vissershaven na, vijf kilometer van het centrum. Dat is een bezienswaardigheid, mits je bestand bent tegen de geur van heel veel mensen en van rottende vis. De haven is geen haven; er liggen daar honderden scheepjes op het strand. Smalle houten scheepjes, er is er geen langer dan tien meter, met kleurig beschilderde boegen en in verschillende staat van verkommering. Zelfs een leek kan zien dat die scheepjes geen van alle zeewaardig zijn. Dat hoeft ook niet want verder dan een paar honderd meter uit de kust wordt niet gevist. Voorbij de horizon vissen de grote trawlers van de Europeanen, de Japanners, de Chinezen. Die gaan er met de grootste buit vandoor maar wat overblijft voor de lokale vissers is toch heel aardig. De terugkerende scheepjes zitten vol en de vangst is te zien op de tafels in de markthal. Kleurige vissen, rood en geel, dorades, haaien, vissen van meer dan een meter. Weinig sardines en octopus, geen schelpdieren die ik juist veel zag op de markt in Nouadhibou: zeeslakken zo groot als een voetbal.
De vis wordt duur betaald. Een uitgaand scheepje moet door de branding zien te komen. Daar gaat er een. De eerste golf neemt hij op de kop maar dan maakt de stuurman een manoeuvreerfout en komt het scheepje dwars op de golven. De mensen op het strand zwaaien en schreeuwen, want de beste stuurlui staan aan wal, maar het ongeluk is onafwendbaar. De volgende golf slaat het scheepje om en daar gaan mensen, netten, drijfboeien en de buitenboordmotor het water in. Dat ongelukkige zaakje drijft op de stroom langs de kust. De mensen op het strand proberen te redden: de buitenboordmotor waarvan het verspelen een drama is, het vistuig en ook de drenkelingen. Het loopt goed af. Ook het terugkeren is een waagstuk. Het scheepje moet worden gedraaid, met de boeg naar de zee, en de motor opgehaald. Dan is zo'n scheepje even stuurloos. Als het mis gaat is ook de vangst verloren. Ik heb het niet mis zien gaan.
