Het tropisch bos

Vlak voor Alémbé, waar de piste begint, passeer ik de evenaar. Er staat een bord om de plek te markeren en ik heb een GPS die de plaats van de evenaar precies, op drie meter nauwkeurig, aangeeft: nul graden, nul minuten, nul seconden. Met de passage van de evenaar verlaat ik het halfrond waar ik thuishoor. Zo ervaar ik de evenaar. Ach, het is maar een denkbeeldige lijn, er zijn zoveel lijnen en grenzen. De zon staat er niet recht boven maar boven een andere denkbeeldige lijn, ergens in het zuiden. Of het heet is op de evenaar? Het is er koel want de piste gaat door het bos en het heeft geregend. De hemel is blauw en in dat blauw drijven grote witte wolkkastelen. De piste is soms niet breder dan vier meter, begrensd door groene muren. Het is er koel en vochtig en lawaaiig. Het tropisch bos is een orkest voor experimentele muziek: de cicaden maken het geluid van zingende zagen - zwelt aan, stopt abrupt, begint overnieuw - kikkers spelen de baspartij - wraahoek, wraahoek - en vogels leveren de ijle fluit. Er klinkt een krijs en "krak" er breekt een tak. Een varaan steekt traag de weg over.