De menselijke maat
Wie zegt in Miami geweest te zijn, bedoelt Miami Beach. Nog preciezer: South Beach. Daar zijn de hotels en daar moet je ook zijn voor de fun van het strand, de cultuur en het leven. Het strand is maagdelijk wit en schoon en de zee is blauw. Maar het is er ook snikheet, er zijn geen golven waar je lekker in kunt duiken en op zo'n strand verveel ik me gauw. Langs Ocean Drive en Collins Avenue staan de hotels en die zijn het bekijken waard. Allemaal opgetrokken in die geweldige Amerikaanse Art Deco stijl, de stijl van het onverwoestbare optimisme van het middenklasse gezin uit de jaren veertig, vijftig en zestig van de vorige eeuw: het leven is goed en wordt alleen maar beter. Die hotels hebben drie, soms vier verdiepingen en zijn ongeveer even breed als hoog; een menselijke maat. Vriendelijke pasteltinten – lichtblauw, lichtgroen, roze, lila, geel – en bijpassende neon belettering. Gelede ramen, betonnen luifels, eenvoudige gevelornamentiek van lijnen en cirkels en heel vaak een toren- of mastvormige uitbouw met daarop de naam van het hotel. De architectuur is niet overdadig, voldoende om elk hotel een eigen gezicht te geven. Crescent, Cardozo, Clevelander, Breakwater, Essex, Tudor: typische namen die geen aanduiding behoeven. 'Waar kan ik je treffen?' 'Ik zit in het Clevelander.' Aan de noord- en de zuidzijde van Ocean Drive staat de hotelarchitectuur van nu: te groot, te dure materialen, te opzichtige vorm. 'Te' in vergelijking met die aardige Art Deco; niet bedoeld als afwijzing: het is gewoon de architectuur van nu. Een slag verder van het strand ligt Washington Avenue waar de winkeltjes zijn en de supermarkten ('24 H open'), waar ik een nieuw schrift koop en pennen, een goedkoop zakmes en een agenda, waar ik de krant koop en koffie drink. Op de hoek van Washington Avenue en 11th Street ligt Diner, een 24-uurs restaurant. Het doet denken aan een Greyhound bus: een laag langwerpig gebouw van roestvrij staal met afgeronde hoeken. Het interieur is net zo: afgeronde hoeken, roestvrij stalen bar, melkglazen lampen, formica tafels, rood leren banken en metalen stoeltjes met een rugleuning en zitting van kunststof met glittertjes. Het is verrukkelijke All American vormgeving en de dagschotels zijn net zo: Mom's Pot Roast, gebraden kalkoen met aardappelpuree, ribbetjes met lekker veel frieten. Serveersters die vragen 'How are you today?' en 'How do you like your steak son?' De menselijke maat.
Wie zegt in Miami geweest te zijn, bedoelt Miami Beach. Nog preciezer: South Beach. Daar zijn de hotels en daar moet je ook zijn voor de fun van het strand, de cultuur en het leven. Het strand is maagdelijk wit en schoon en de zee is blauw. Maar het is er ook snikheet, er zijn geen golven waar je lekker in kunt duiken en op zo'n strand verveel ik me gauw. Langs Ocean Drive en Collins Avenue staan de hotels en die zijn het bekijken waard. Allemaal opgetrokken in die geweldige Amerikaanse Art Deco stijl, de stijl van het onverwoestbare optimisme van het middenklasse gezin uit de jaren veertig, vijftig en zestig van de vorige eeuw: het leven is goed en wordt alleen maar beter. Die hotels hebben drie, soms vier verdiepingen en zijn ongeveer even breed als hoog; een menselijke maat. Vriendelijke pasteltinten – lichtblauw, lichtgroen, roze, lila, geel – en bijpassende neon belettering. Gelede ramen, betonnen luifels, eenvoudige gevelornamentiek van lijnen en cirkels en heel vaak een toren- of mastvormige uitbouw met daarop de naam van het hotel. De architectuur is niet overdadig, voldoende om elk hotel een eigen gezicht te geven. Crescent, Cardozo, Clevelander, Breakwater, Essex, Tudor: typische namen die geen aanduiding behoeven. 'Waar kan ik je treffen?' 'Ik zit in het Clevelander.' Aan de noord- en de zuidzijde van Ocean Drive staat de hotelarchitectuur van nu: te groot, te dure materialen, te opzichtige vorm. 'Te' in vergelijking met die aardige Art Deco; niet bedoeld als afwijzing: het is gewoon de architectuur van nu. Een slag verder van het strand ligt Washington Avenue waar de winkeltjes zijn en de supermarkten ('24 H open'), waar ik een nieuw schrift koop en pennen, een goedkoop zakmes en een agenda, waar ik de krant koop en koffie drink. Op de hoek van Washington Avenue en 11th Street ligt Diner, een 24-uurs restaurant. Het doet denken aan een Greyhound bus: een laag langwerpig gebouw van roestvrij staal met afgeronde hoeken. Het interieur is net zo: afgeronde hoeken, roestvrij stalen bar, melkglazen lampen, formica tafels, rood leren banken en metalen stoeltjes met een rugleuning en zitting van kunststof met glittertjes. Het is verrukkelijke All American vormgeving en de dagschotels zijn net zo: Mom's Pot Roast, gebraden kalkoen met aardappelpuree, ribbetjes met lekker veel frieten. Serveersters die vragen 'How are you today?' en 'How do you like your steak son?' De menselijke maat.