Extraterrestrial Highway
West van het Colorado Plateau ligt de Basin and Range Province: bekkens die van elkaar gescheiden zijn door bergruggen. Dat land doorkruis ik van Cedar City naar Tonopah; langs de hellingen omlaag naar de bekkenbodems en omhoog naar de toppen van de bergruggen. Omlaag en omhoog, omlaag en omhoog, omlaag en omhoog. De weg is een over de bruingele steppe strak getrokken lint. Ik passeer dorpen: Modena, Panaca, Caliente. Na Caliente is er tachtig kilometer niks en dan komt Rachel. Twintig jaar geleden was ik ook in Rachel dat toen bestond uit drie mobile homes en een benzinepomp. Langs de weg stond een kartonnen bordje 'next gas 110 miles'. Daarom stopte ik er. 'Waar kom je vandaan?' 'Uit Nederland.' 'Wat kom je hier doen?' 'Het land bekijken.' 'Ben je een spion?' Sommige gesprekken blijven woordelijk in het geheugen hangen en worden na twintig jaar even vers opgediept als ze toen gevoerd werden. Er zijn mobile homes bijgekomen, Rachel is nu een dorpje, het tankstation staat er nog en het kartonnen bordje is vervangen door een metalen schildje. Nog steeds 'next gas 110 miles'. Daarom stop ik er. Na Rachel is de wereld leeg tot Tonopah dat die honderdtien mijl verderop ligt. Dat stuk weg wordt ook wel de 'extraterrestrial highway' genoemd. De pomphouder destijds: ''s Nachts vliegen hier driehoekige zwarte dingen over. Altijd 's nachts. Sommigen zeggen 'UFO' maar ze komen en gaan naar de basis dus zal het wel een nieuwe uitvinding zijn.' Het was de Stealth bommenwerper weet ik nu. Amerikanen zijn bijgelovig als Brazilianen maar er is een groot verschil in de aard van het bijgeloof. Brazilianen geloven in geesten en hele regimenten heiligen van eigen makelij. Het is het bijgeloof van mensen die zich kwetsbaar weten: 'Dankbaar voor de genezing van vader.' Amerikanen geloven in buitenaardse wezens, die de wereld bespioneren, af en toe landen en dan een Amerikaan kidnappen voor nader onderzoek. Dat is het bijgeloof van mensen die zich op aarde onkwetsbaar achten. Ik rijd de Extraterrestrial Highway bij het vallen van de avond. Over de steppe hangt geel sprookjeslicht. Ik heb geen close encounter of the third kind. Geen UFO's, wel twee straaljagers die laag over de steppe scheren, met verbluffend gemak de hoogte in klimmen en over de bergrug verdwijnen. Geen aliens maar in de avondzon glanzende koeien want dit is open range gebied. Het laatste half uur voor Tonopah zie ik in mijn spiegeltje ver achter me een geheimzinnig lichtje opdoemen en weer verdwijnen.
West van het Colorado Plateau ligt de Basin and Range Province: bekkens die van elkaar gescheiden zijn door bergruggen. Dat land doorkruis ik van Cedar City naar Tonopah; langs de hellingen omlaag naar de bekkenbodems en omhoog naar de toppen van de bergruggen. Omlaag en omhoog, omlaag en omhoog, omlaag en omhoog. De weg is een over de bruingele steppe strak getrokken lint. Ik passeer dorpen: Modena, Panaca, Caliente. Na Caliente is er tachtig kilometer niks en dan komt Rachel. Twintig jaar geleden was ik ook in Rachel dat toen bestond uit drie mobile homes en een benzinepomp. Langs de weg stond een kartonnen bordje 'next gas 110 miles'. Daarom stopte ik er. 'Waar kom je vandaan?' 'Uit Nederland.' 'Wat kom je hier doen?' 'Het land bekijken.' 'Ben je een spion?' Sommige gesprekken blijven woordelijk in het geheugen hangen en worden na twintig jaar even vers opgediept als ze toen gevoerd werden. Er zijn mobile homes bijgekomen, Rachel is nu een dorpje, het tankstation staat er nog en het kartonnen bordje is vervangen door een metalen schildje. Nog steeds 'next gas 110 miles'. Daarom stop ik er. Na Rachel is de wereld leeg tot Tonopah dat die honderdtien mijl verderop ligt. Dat stuk weg wordt ook wel de 'extraterrestrial highway' genoemd. De pomphouder destijds: ''s Nachts vliegen hier driehoekige zwarte dingen over. Altijd 's nachts. Sommigen zeggen 'UFO' maar ze komen en gaan naar de basis dus zal het wel een nieuwe uitvinding zijn.' Het was de Stealth bommenwerper weet ik nu. Amerikanen zijn bijgelovig als Brazilianen maar er is een groot verschil in de aard van het bijgeloof. Brazilianen geloven in geesten en hele regimenten heiligen van eigen makelij. Het is het bijgeloof van mensen die zich kwetsbaar weten: 'Dankbaar voor de genezing van vader.' Amerikanen geloven in buitenaardse wezens, die de wereld bespioneren, af en toe landen en dan een Amerikaan kidnappen voor nader onderzoek. Dat is het bijgeloof van mensen die zich op aarde onkwetsbaar achten. Ik rijd de Extraterrestrial Highway bij het vallen van de avond. Over de steppe hangt geel sprookjeslicht. Ik heb geen close encounter of the third kind. Geen UFO's, wel twee straaljagers die laag over de steppe scheren, met verbluffend gemak de hoogte in klimmen en over de bergrug verdwijnen. Geen aliens maar in de avondzon glanzende koeien want dit is open range gebied. Het laatste half uur voor Tonopah zie ik in mijn spiegeltje ver achter me een geheimzinnig lichtje opdoemen en weer verdwijnen.