Skyscraper district
Tokyo kent, als andere Japanse steden, geen merkbaar stedenbouwkundig plan maar de wolkenkrabbers van West Shinjuku zijn gevat in een streng traliewerk van brede avenues met ongelijkvloerse kruisingen. Nomura Building, Sumitomo Building, Mitsui Building, Centre Building: trotse torens met glanzende gevels. Achter de duizenden ramen wordt gedacht, overlegd, beleid en plannen gemaakt. Daar zetelen de hersens van de grote Japanse ondernemingen, van de stad en van het land. Tussen de wolkenkrabbers zijn parken en fonteinen aangelegd en kunstwerken geplaatst. De natuur is er te gast, een vreemdeling aan wie streng geordende plaatsjes zijn toebedeeld. Van dat alles zijn de Metropolitan Office Buildings van architect Kenzo Tange het indrukwekkendst. Twee tweehonderdvijftig meter hoge torens rijzen op, verbonden door een muur van verdiepingen, als een stad in de Starwars films (het is omgekeerd: Starwars is een projectie van Japan. De Prins der Duisternis draagt een samurai helm). De torens zijn te bezoeken. Een pijlsnelle lift gaat naar de vijfenveertigste verdieping op tweehonderd meter hoogte. Het uitzicht is een sensatie. Diep beneden kronkelen de expressways tussen wolkenkrabbers. Auto's als mieren volgen onzichtbare voorgeschreven lijnen. Van dat leven daar beneden dringt geen geluid tot boven; geen schreeuw, geen piepende banden. Voor het eerst in mijn leven kan ik een wolkenkrabber van boven naar beneden bekijken. Een stenen wereld golft naar de horizon waar Mount Fuji net zichtbaar is in grijze contouren, honderd kilometer verderop. Mensen schuifelen van raam naar raam en wijzen elkaar fluisterend objecten aan: 'Kijk daar, achter die wolkenkrabber, daar moet ons huis staan'. Zacht klinkt op die vijfenveertigste verdieping het beroemde Adagio van Albinoni. De top van de muzikale sensatie versterkt de top van de visuele sensatie. Dit is totaaltheater. Laat het maar aan de Japanners over om je in te pakken.
Tokyo kent, als andere Japanse steden, geen merkbaar stedenbouwkundig plan maar de wolkenkrabbers van West Shinjuku zijn gevat in een streng traliewerk van brede avenues met ongelijkvloerse kruisingen. Nomura Building, Sumitomo Building, Mitsui Building, Centre Building: trotse torens met glanzende gevels. Achter de duizenden ramen wordt gedacht, overlegd, beleid en plannen gemaakt. Daar zetelen de hersens van de grote Japanse ondernemingen, van de stad en van het land. Tussen de wolkenkrabbers zijn parken en fonteinen aangelegd en kunstwerken geplaatst. De natuur is er te gast, een vreemdeling aan wie streng geordende plaatsjes zijn toebedeeld. Van dat alles zijn de Metropolitan Office Buildings van architect Kenzo Tange het indrukwekkendst. Twee tweehonderdvijftig meter hoge torens rijzen op, verbonden door een muur van verdiepingen, als een stad in de Starwars films (het is omgekeerd: Starwars is een projectie van Japan. De Prins der Duisternis draagt een samurai helm). De torens zijn te bezoeken. Een pijlsnelle lift gaat naar de vijfenveertigste verdieping op tweehonderd meter hoogte. Het uitzicht is een sensatie. Diep beneden kronkelen de expressways tussen wolkenkrabbers. Auto's als mieren volgen onzichtbare voorgeschreven lijnen. Van dat leven daar beneden dringt geen geluid tot boven; geen schreeuw, geen piepende banden. Voor het eerst in mijn leven kan ik een wolkenkrabber van boven naar beneden bekijken. Een stenen wereld golft naar de horizon waar Mount Fuji net zichtbaar is in grijze contouren, honderd kilometer verderop. Mensen schuifelen van raam naar raam en wijzen elkaar fluisterend objecten aan: 'Kijk daar, achter die wolkenkrabber, daar moet ons huis staan'. Zacht klinkt op die vijfenveertigste verdieping het beroemde Adagio van Albinoni. De top van de muzikale sensatie versterkt de top van de visuele sensatie. Dit is totaaltheater. Laat het maar aan de Japanners over om je in te pakken.
